Implemantation of PetriNet, using concurent programming in Java. Description in Polish below:
Sieć Petriego to dwudzielny graf skierowany, którego węzłami są miejsca (ang. place ) i przejścia (ang. transition ). Miejsca i przejścia są połączone krawędziami (ang. arc ). W klasycznych sieciach Petriego występują krawędzie wejściowe (ang. input arc ), prowadzące z miejsca do przejścia, oraz krawędzie wyjściowe (ang. output arc ), prowadzące z przejścia do miejsca. Krawędzie wejściowe i wyjściowe mają dodatnie całkowite wagi (ang. weight ). W sieciach rozszerzonych, które rozważamy w tym zadaniu, z miejsca do przejścia mogą też prowadzić, nie posiadające wagi, krawędzie zerujące (ang. reset arc ) i krawędzie wzbraniające (ang. inhibitor arc ). Znakowanie (ang. marking ) sieci przyporządkowuje miejscom nieujemną całkowitą liczbę żetonów (ang. token ). W danym znakowaniu przejście jest dozwolone (ang. enabled ), jeśli: w każdym miejscu, z którym rozważane przejście jest połączone krawędzią wejściową, liczba żetonów jest większa lub równa wadze tej krawędzi, oraz w każdym miejscu, z którym rozważane przejście jest połączone krawędzią wzbraniającą, liczba żetonów jest równa zero. Sieć Petriego ma stan, reprezentowany przez aktualne znakowanie. Stan sieci ulega zmianie w rezultacie odpalenia (ang. fire ) dozwolonego przejścia. Odpalenie przejścia to operacja niepodzielna, powodująca wykonanie kolejno trzech kroków: usunięcia z każdego miejsca, z którym odpalane przejście jest połączone krawędzią wejściową tylu żetonów, jaka jest waga tej krawędzi, usunięcia wszystkich żetonów z każdego miejsca, z którym odpalane przejście jest połączone krawędzią zerującą, dodania do każdego miejsca, z którym odpalane przejście jest połączone krawędzią wyjściową tylu żetonów, jaka jest waga tej krawędzi.
Zaimplementuj sieć Petriego (6 pkt). Napisz program przykładowy Alternator , demonstrujący zastosowanie sieci Petriego do modelowania systemów współbieżnych i synchronizacji wątków (2 pkt). Napisz program przykładowy Multiplicator , demonstrujący zastosowanie sieci Petriego do realizacji obliczeń wielowątkowych (2 pkt).
Rozwiązanie ma być zgodne z poniższą specyfikacją.
W pakiecie petrinet jest bezpieczna dla wątków (ang. thread-safe ) implementacja sieci Petriego.
Zdefiniowane są klasy:
package petrinet;
import java.util.Collection;
import java.util.Map;
import java.util.Set;
...
public class PetriNet<T> {
public PetriNet(Map<T, Integer> initial, boolean fair) {
}
public Set<Map<T, Integer>> reachable(Collection<Transition<T>> transitions) {
...
}
public Transition<T> fire(Collection<Transition<T>> transitions) throws InterruptedException {
...
}
}
oraz:
package petrinet;
import java.util.Collection;
import java.util.Map;
...
public class Transition<T> {
public Transition(Map<T, Integer> input, Collection<T> reset, Collection<T> inhibitor, Map<T, Integer> output) {
...
}
Konstruktor Transition(input, reset, inhibitor, output) tworzy przejście między miejscami typu T. Przejście jest połączone:
- krawędziami wejściowymi z miejscami należącymi do input.keySet(), przy czym wagą krawędzi prowadzącej z miejsca x jest input.get(x),
- krawędziami zerującymi z miejscami należącymi do reset,
- krawędziami wzbraniającymi z miejscami należącymi do inhibitor,
- krawędziami wyjściowymi z miejscami należącymi do output.keySet(), przy czym wagą krawędzi prowadzącej do miejsca x jest output.get(x).
Konstruktor PetriNet(initial, fair) tworzy sieć Petriego z miejscami typu T, w której:
w stanie początkowym miejsce ma niezerową liczbę żetonów wtedy i tylko wtedy, gdy należy do initial.keySet(), przy czym initial.get(x) jest liczbą żetonów w miejscu x, kolejność budzenia wątków oczekujących na wykonanie opisanej poniżej metody fire(transitions) jest określona parametrem fair.
Metoda reachable(transitions) próbuje wyznaczyć zbiór wszystkich znakowań sieci, które są osiągalne (ang. reachable ) z aktualnego jej stanu w rezultacie odpalenia, zero lub więcej razy, przejść z kolekcji transitions.
Jeśli zbiór osiągalnych znakowań jest skończony, to jest on wynikiem metody. Mapa m, należąca do tego zbioru, reprezentuje znakowanie, w którym miejsce ma niezerową liczbę żetonów wtedy i tylko wtedy, gdy jest elementem m.keySet(), przy czym m.get(x) jest liczbą żetonów w miejscu x.
Jeśli zbiór osiągalnych znakowań jest nieskończony, to wykonanie metody może się zapętlić lub zostać przerwane wyjątkiem.
Można zauważyć, że wywołanie reachable(transitions) z pustą kolekcją przejść daje zbiór znakowań sieci, którego jedynym elementem jest znakowanie aktualne.
Metoda fire(transitions) dostaje jako argument niepustą kolekcję przejść. Wstrzymuje wątek, jeśli żadne przejście z tej kolekcji nie jest dozwolone. Gdy w kolekcji są przejścia dozwolone, metoda odpala jedno z nich, dowolnie wybrane. Wynikiem metody jest odpalone przez nią przejście.
Jeżeli sieć Petriego została utworzona konstruktorem z argumentem fair równym true, to spośród tych wątków wstrzymanych metodą fire(transitions), które w danej chwili można wznowić, wybierany jest wątek czekający najdłużej.
W przypadku przerwania wątku, metoda fire(transitions) zgłasza wyjątek InterruptedException.
Oprócz klas PetriNet i Transition, w rozwiązaniu mogą być inne definicje. Można je umieścić zarówno w pakiecie petrinet, jak i w pakietach pomocniczych.
Program uruchamiamy metodą statyczną main(args) klasy Main, zdefiniowanej w pakiecie alternator.
W programie rozważamy rozwiązanie problemu wzajemnego wykluczania dla trzech procesów, z dodatkowym wymaganiem, by w sekcji krytycznej nie mógł się znaleźć, dwa razy z rzędu, ten sam proces.
Program buduje sieć Petriego, będącą modelem tego systemu. Pisze, ile znakowań jest osiągalnych ze stanu początkowego. Sprawdza, czy wszystkie spełniają warunek bezpieczeństwa.
Następnie program rozpoczyna symulację systemu. Uruchamia trzy wątki A, B, C, działające w nieskończonych pętlach. W sekcji krytycznej każdy wątek pisze, dwoma kolejnymi wywołaniami System.out.print(), swoją nazwę i kropkę.
Dla każdego wątku, protokołem wstępnym i protokołem końcowym są pojedyncze wywołania metody fire(transitions) z odpowiednio dobranymi argumentami.
Jeśli zajdzie taka potrzeba, można uruchomić dodatkowy wątek pomocniczy, odpowiedzialny za odpalanie przejść, których nie odpalają wątki A, B, C.
Po 30 sekundach od rozpoczęcia symulacji wątek główny przerywa wszystkie pozostałe i kończy program.
Program uruchamiamy metodą statyczną main(args) klasy Main, zdefiniowanej w pakiecie multiplicator.
Program buduje sieć Petriego, mnożącą dwie nieujemne liczby całkowite A i B, wczytane z wejścia.
W stanie początkowym sieci jest miejsce, w którym jest A żetonów i miejsce, w którym jest B żetonów.
Iloczyn A * B jest liczony przez wielokrotne odpalanie przejść.
Po zakończeniu obliczenia:
wyróżnione przejście końcowe staje się dozwolone, wszystkie pozostałe przejścia nie są dozwolone, w pewnym miejscu sieci jest A * B żetonów.
Po zbudowaniu sieci, program uruchamia cztery wątki pomocnicze. Każdy, w nieskończonej pętli, wykonuje metodę fire(transitions) z kolekcją przejść, w której są wszystkie przejścia z wyjątkiem końcowego.
Wątek główny czeka na zakończenie obliczeń. W tym celu wywołuje fire(transitions) z jednoelementową kolekcją przejść, w której jest tylko przejście końcowe.
Po zakończeniu obliczeń, wątek główny wypisuje iloczyn A * B, który odczytuje z aktualnego znakowania sieci i przerywa wątki pomocnicze.
Każdy wątek pomocniczy na zakończenie pracy pisze, ile przejść odpalił.