autor: Nikolaos Dymitriadis, 334438
Uruchamianie:
Interpreter obsługuje czytanie z pliku oraz ze standardowego wejścia:
./interpreter file
./interpreter < file
Wejście:
Interpreter przyjmuje dwa rodzaje wejścia:
+ wyrażenie do obliczenia, dla którego wypisuje wartość
+ instrukcję(dowolną, ale najwięcej sensu robi oczywiście blok), którą
wykonuje, dokonując odpowiedniego IO
Krótki opis języka:
Język stanowi luźne połączenie języków imperatywnych w stylu pascala z językami
funkcyjnymi(dlatego nazywa się haskall).
Funkcje vs. procedury
Funkcje w języku są czyste (nie zmieniają stanu) i traktowane są jako zwyczajne
wartości, w szczególności mogą być podawane i zwracane jako argumenty innych
funkcji. W przeciwieństwie do nich procedury stanowią część środowiska i mogą
dokonywać zmian stanu.
Obsługiwane typy to unit, int, ból, string oraz nierekurencyjne typy z wieloma konstruktorami + wszystkie typy funkcyjne, które można na ich podstawie zbudować.
Język posiada standardowe funkcyjne konstrukcje z wyrażeń:
+ iff-then-else
+ let-in
+ pattern matching
Wszystkie funkcje tworzone są w postaci wieloargumentowych wyrażeń lamda:
fun([arg : type]) : type = expression
Funkcje rekurencyjne tworzone są poprzez nazwalne lambdy:
fun f([arg : type]) : type = expr
gdzie expr może zawierać odwołania do f
Z konstrukcji imperatywnych zaimplementowane zostały:
+ bloki
+ deklaracje zmiennych i procedur dowolnie przeplatane z innymi instrukcjami
+ if-then-else-fi
+ while-do-done
+ przypisania do zmiennych
+ instrukcja pusta "procrastinate"
+ procedury nierekurencyjne
+ wywolania procedur
+ wypisywanie wartosci
Deklaracje zmiennych w blokach i wyrażeniach let-in nie wymagają jawnego podania
typów( typy są wnioskowane ), ale po nazwie zmiennej może nastąpić sygnatura
var [: type]
która zostanie sprawdzona. Deklaracje moga występować w dowolnym miejscu w
bloku.
Procedury deklarowane sa w postaci:
procedure [nazwa]([argument : typ]*) [instrukcja / blok] return [wyrazenie]
i mogą być wywołane w dwojaki sposob:
procedura(argumenty)
zmienna <- procedura(argumenty)
Procedury nie moga być wywoływane w wyrażeniach (zmieniałyby one wtedy stan).
Ponadto zaimplementowane zostały:
+ dodawanie/konkatenacja stringów
+ typedefy / aliasy postaci:
- imperatywnie: alias [nazwa] = [typ]
- funkcyjnie w let-in: [nazwa] ~ [typ]
+ polecenie "debugujace" trace, wypisujace stan oraz srodowisko
Fazy interpretacji / wykonania:
Wyrażenia:
+ faza typowania sprawdza oraz wyprowadza typy i zwraca dobrze typowane
wyrazenie lub blad
+ faza "kompilacji" zaklada wejscie juz poprawnie ztypowane i przeprowadza
wyrazenie w funkcje ze stanu do wartosci lub bledu
Instrukcje:
+ 1 faza przeprowadza instrukcje w funkcje ze stanu do wyjatku lub
io/stanu lub zgłasza błąd.
Wykonanie:
+ rozpoczyna się dopiero, kiedy cały program zostanie poprawnie
zinterpretowany.
+ Możliwe błędy w czasie wykonania skutkuja zwroceniem i wypisaniem wyjatku
(definiowanego przez interpreter, nie haskellowego).
Komentarze mają postać jednolinijkową
;; komentarz
lub wielo:
<; komentarz ;>
Zapożyczenia:
Gramatyka zapożyczona z gramatyki c-- z tutoriala dla bnfc i znacznie przerobiona.